Vrijwilligerswerk op Java

Ik besloot dat ik in mijn eentje een paar weken naar een land wilde waar ik vrijwilligerswerk kon doen. Een vriendin van mij had dit ook gedaan en via haar kreeg ik tips hoe ik dit het beste kon aanpakken. Ik deed dit via Workaway. Hier staan locals ingeschreven uit allerlei landen die je vragen om hen te helpen bij diverse projecten. Het gaf mij een vertrouwd gevoel dat ik eerst contact met de locals kon hebben via WhatsApp of chat en als het goed voelde kon ik samen met hen besluiten wanneer en hoe lang ik bij hun in huis zou verblijven. 

Ik koos voor een project op Midden-Java, Indonesië. Het gezin waar ik terecht zou komen zette zich in voor het ontwikkelen van de Engelse taal onder jongeren. Niet alleen op school maar ook buitenshuis. Dit leek mij supertof aangezien kinderen in Indonesië niet zoveel gelijke kansen krijgen als wij in Nederland. 

Jakarta: wereldse stad 

Voor wie wel eens in Jakarta op het vliegveld is geweest, weet dat dit een gigantisch vliegveld is bij een gigantisch grote stad: 10 miljoen inwoners! Het is een bizarre stad met veel kanten. Overal langs de snelweg wordt gewoond en worden vuurtjes gestookt en op andere plekken staan grote hekken met daarachter enorme villa’s van rijke mensen.

Java is één van de meest luchtvervuilende steden ter wereld. Ik wilde er dan ook graag snel weg en nam de bus vanuit Jakarta naar Midden-Java. Dit was nog wel even zoeken met de taxi, maar ik had van tevoren goede afspraken over de taxiprijs gemaakt. Ook had ik op het vliegveld al een lokale simkaart gekocht voor nog geen €5 waarmee ik de hele maand kon internetten. Mijn contactpersoon vertelde mij dat de busrit ongeveer 6 uur zou duren. Uiteindelijk zat ik meer dan 12 uur in de bus. De Indonesische bevolking is nogal optimistisch ingesteld: zij hebben de tijd, wij hebben de klok ;-). 

Ik kwam om 4 uur ‘s nachts aan in de ‘middle of nowhere’: Kedu. Mijn telefoon kon de locatie van tevoren amper vinden. Op straat waren een aantal mannen vuur aan het maken en ik bibberde van de kou. Ik belde zo’n 10 keer om te zeggen dat ik er was, maar ze nam haar telefoon niet op. Ik begon nu wel bang te worden. Waarom moest ik hier zo nodig heen?! 

Ondertussen verzamelden een aantal van de mannen zich om mij heen en probeerde met mij te praten. Ze spraken geen woord Engels. Ik kreeg ineens de gedachte: Oh ja ik wilde hier heen om de mensen Engels te leren, dat was in dit geval wel erg handig geweest... Ik probeerde de mannen uit te leggen naar wie ik toe moest en ondertussen kreeg ik een mobiel in mijn handen gedrukt met iemand aan de lijn die Engels sprak. Zij kon mij helpen en gaf de mannen door waar ik heen moest.

Heel even twijfelde ik, maar ik dacht ook: wat moet ik anders?! Dus ik stapte achterop zijn motor en hij bracht mij naar het huis. Hij vroeg hier uiteraard wel veel te veel geld voor. Maar gelukkig deden ze de deur open toen ik aankwam. Ze was in slaap gevallen en had haar mobiel niet gehoord. Ze ontvingen mij hartelijk en ik kreeg een kop thee om nog even op te warmen en daarna kon ik eindelijk slapen. 

Toen ik wakker werd moest ik even wennen. ‘s Nachts had ik nog niet veel van het huis en de omgeving kunnen zien. Enkel dat het veel verschilde van ons eigen huis: nieuwbouw. Het huis was heel eenvoudig en de badkamer was niet meer dan een gat in de grond en een teil water. (Ik was nog nooit buiten Europa geweest, dus ik had dit nog nooit meegemaakt) Ik deelde het bed met een andere Duitse vrijwilligster en zij kon mij gelukkig al veel vertellen over het gezin en hoe het er aan toe ging.

We gingen die ochtend met de man des huizes (Hardy) en de andere vrijwilligers (3 Spaanse jongens, 1 Franse jongen en het Duitse meisje) naar een verborgen waterval. Prachtig! Het was een plek waar je als buitenstaander nooit zou komen. Hardy bracht ons gedurende de twee weken naar allerlei niet-toeristische plekken. Mijn highlights van Midden-Java zal ik verderop in het artikel met jullie delen. 

Het project

Waar de andere vrijwilligers en ik tijdens ons werk tegenaan liepen was vooral een cultuurverschil. We hadden andere verwachtingen. Waar het in Europa normaal is als je aan een project gaat deelnamen dat er al een plan klaarligt wat er gedaan moet worden, verwachtte dit gezin vooral dat wij zelf met ideeën kwamen om de kinderen Engels bij te brengen.

Dit werd niet echt naar elkaar uitgesproken, wat zorgde voor onbegrip en af en toe voor frustratie. Ik zag wat er gebeurde en ging hierover het gesprek aan met de man om zijn verwachtingen te managen. Dit was voor mij heel prettig. Ik merkte dat ik mij daarna beter kon inzetten voor het project en dat we elkaar meer waardeerden. Ik zou dit ook zeker doen als je merkt dat de verwachtingen niet helemaal duidelijk zijn of als je hier aan twijfelt.

Mijn bijdrage vanuit Nederland aan het project was het meebrengen van een spel ‘Beverbende’. Ik heb het spel uitgelegd en samen met ze gespeeld, dat was ontzettend leuk. Tevens gingen we vaak voetballen of andere buitenspelen doen. 

Lees ook: 6 activiteiten die je niet mag overslaan op Java

Java is een prachtig (groen) eiland en één ding kan ik je zeker aanraden: ga er heen! Koop een reisdagboekje en schrijf voor jezelf op wat je wilt zien, maar laat je ook vooral verrassen door de vriendelijke bevolking. Ik deed natuurlijk vrijwilligerswerk, waardoor ik lang niet alles van Java heb kunnen zien. Ik heb mijn highlights van Java beschreven in dit artikel.

Na deze ervaring op Java reisde ik door naar Bali, om daar samen met Carlo nog 3 weken rond te reizen. Java heeft mijn hart gestolen en ik ga zeker nog eens terug om meer van het eiland te ontdekken.

Matur Nawun, Jawa! Bedankt, Java!